Vanwege de COVID-pandemie is een groep zorgmedewerkers na besmetting met het virus langdurig ziek geworden. Als deze werknemers 104 weken ziek zijn dan is de periode van loondoorbetaling bij ziekte voorbij, kan de WIA-beoordeling plaatsvinden en volgt mogelijk beëindiging van het dienstverband. Veel betrokken partijen vinden deze gang van zaken onwenselijk. De overheid komt daarom met een ondersteuningsregeling.

De minister voor Langdurige Zorg stelt dat de beginfase van de pandemie in vele opzichten zeer uitzonderlijk was. Zo is voor het borgen van de zorgcontinuïteit in deze fase een beroep op zorgmedewerkers gedaan om door te blijven werken, ondanks het feit dat nog weinig bekend was over (de verspreiding van) het virus en hoe zorgmedewerkers goed te beschermen. Dit terwijl in de zorg met COVID-patiënten werd gewerkt, waarbij vaak geen 1,5 meter afstand kon worden gehouden. Inherent daaraan is dat in de zorg ook de grootste risico’s zijn gelopen in direct contact met besmette mensen.

De zorgmedewerkers die zijn uitgevallen zijn waarschijnlijk minder intensief begeleid in de re-integratie dan normaal gesproken het geval zou zijn, omdat enerzijds de druk op de zorg erg hoog is geweest en anderzijds de coronamaatregelen op dat vlak beperkend hebben gewerkt. Er is nu een risico ontstaan dat werkgevers hun zieke medewerkers gaan kwijtraken. Dit vindt de minister onwenselijk omdat juist nu de zorgmedewerkers hard nodig zijn. Zij snapt echter ook dat de werkgevers bij in dienst houden van zieke werknemers worden opgescheept met extra kosten. Zij biedt daarom tijdelijke ondersteuning aan in de vorm van een subsidie.

Werkgevers in de zorgsector die ervoor kiezen om de periode van loondoorbetaling bij ziekte vrijwillig te verlengen, maken aanspraak op een gedeeltelijke vergoeding van de kosten. Het gaat om een bedrag van gemiddeld € 6.600,- per werknemer. Dit is gebaseerd op de gemiddelde loonkosten die gemoeid zijn met de loondoorbetaling in het tweede ziektejaar voor een verpleegkundige of verzorgende, gecorrigeerd voor de deeltijdfactor. Voorwaarde voor de vergoeding is dat het dienstverband na 104 weken van ziekte in stand blijft en de periode van loondoorbetaling met minimaal 6 maanden wordt verlengd. Het loon ligt in deze periode minimaal op het niveau van het 2e ziektejaar. Wettelijk betekent dat 70% van het loon zonder dat minstens het minimumloon betaald moet worden.

Het is goed dat de overheid meedenkt over deze problematiek. Dat is in het belang van zowel werkgevers als werknemers in de zorg. Daarnaast heeft heel Nederland er natuurlijk baat bij dat er voldoende ‘handen aan het bed’ beschikbaar zijn. We moeten even afwachten hoe de subsidieregeling er daadwerkelijk uit gaat zien en hoe de berekening tot stand komt. Wel kunnen we voorzichtig concluderen dat, gezien het gemiddelde subsidiebedrag dat gebaseerd wordt op een deelfactor, er ook nog wel wat ‘handen aan het bed’ gevonden kunnen worden door in te zetten op vergroting van de parttimefactoren.