Dat werkgevers zieke werknemers moeten re-integreren zal voor weinigen nieuws zijn. Voor eigenrisicodragers gaat de re-integratieplicht door als de zieke werknemer uit dienst treedt. In hoeverre verschilt de re-integratieplicht dan ten opzichte van de zieke werknemer die wel in dienst is?

Dat werkgevers zieke werknemers moeten re-integreren zal voor weinigen nieuws zijn. Voor eigenrisicodragers gaat de re-integratieplicht door als de zieke werknemer uit dienst treedt. In hoeverre verschilt de re-integratieplicht dan ten opzichte van de zieke werknemer die wel in dienst is?

Net als bij een zieke werknemer die in vaste dienst is bij een werkgever, wordt van de vangnetter en de eigenrisicodrager verwacht dat zij zich inspannen voor de re-integratie. Ook wordt bij dreigend langdurig ziekteverzuim een aantal stappen ondernomen in het re-integratieproces, zoals dat ook bij zieke werknemers met een werkgever gebeurt. Denk daarbij aan de probleemanalyse die door de bedrijfsarts wordt verzorgd en het plan van aanpak dat wordt opgesteld en periodiek geëvalueerd.

Waar vaak aan voorbij wordt gegaan is dat de eigenrisicodrager voor re-integratie moet handelen alsof hij nog gewoon de werkgever is[1]. Dit betekent dat er bij ziekte ook -of juist- gekeken moet worden naar re-integratie in spoor 1[2]. Het zoeken naar passende arbeid kan pas afgesloten worden als duidelijk is dat dit niet lukt. Na het einde van de dienstbetrekking moet de (ex-)werkgever de re-integratie dus ook voortzetten alsof de werknemer nog in dienst is. Voor een herplaatsing in eigen werk of ander werk binnen de organisatie kan het noodzakelijk zijn om het dienstverband te verlengen of opnieuw een dienstverband aan te gaan.

Een eigenrisicodrager voor de Ziektewet zal er dus rekening mee moeten houden dat ook het eerste spoor bij re-integratie verkend moet worden bij de uit dienst getreden zieke werknemer. Mocht bij de beoordeling van re-integratie-inspanningen blijken dat er geen bevredigend resultaat is behaald en spoor 1 onvoldoende is benut, dan zal UWV een sanctie opleggen. De eigenrisicodrager moet dan maximaal een jaar langer een ziekengelduitkering verstrekken.

Bij werkgevers die er over nadenken om eigenrisicodrager te worden is dit een aspect dat moet worden meegewogen bij de besluitvorming. Des te meer aangezien de verplichting voor re-integratie geheel ophoudt als een zieke werknemer uit dienst gaat bij een niet-eigenrisicodragende werkgever. Als adviseur zult u er dus ook aandacht aan moeten schenken.

U hoeft deze regeling niet per se als onaantrekkelijk voor eigenrisicodragerschap uit te leggen. Eerste spoor re-integratie kan wel degelijk nuttig zijn voor een werkgever als de zieke werknemer een passende functie kan gaan vervullen. Er kan sneller worden geschakeld dan bij een re-integratie buiten het bedrijf, de belastbaarheid wordt zo sneller opgebouwd, de kans op een hersteldmelding bij de eerstejaars ZW-beoordeling is groter èn de werkgever krijgt minder snel te maken met een duur tweede spoor traject.

[1] art. 63A lid 1 ZW

[2] Art. 658A lid 6 BW / art. 26 lid 2 WIA