Jaarlijks publiceert het UWV de WGA-instroomcijfers van de grotere werkgevers in Nederland. Een grote werkgever is in dat kader een onderneming met minstens 250 werknemers in dienst. In een overzicht over een bepaald jaar laat de uitvoeringsinstelling zien hoeveel werknemers er gemiddeld hun eerste WGA-uitkering kregen. De werkgevers staan per sector gerubriceerd, zodat het voor werkgevers eenvoudig te bekijken is hoe ze het er in vergelijking van afbrengen. Tenminste, dat was het.

De publicatie van de instroomcijfers staat ook wel bekend als de ‘naming and shaming’-lijst. De gedachte is dat doordat de hele wereld kan zien hoe hoog jouw arbeidsongeschiktheidsinstroom is, je als bedrijf er alles aan wilt doen om deze zo laag mogelijk te houden. Dan moet het instroomcijfer uiteraard wel volledig juist zijn. Om dat te garanderen krijgt een werkgever voorafgaand aan de publicatie een overzicht met zijn instroom in het bewuste jaar. In het overzicht zijn de persoonsgegevens van de WGA-ingestroomde werknemers opgenomen (BSN, geslacht en geboortedatum). Op basis hiervan kan de werkgever controleren of de UWV-cijfers wel kloppen.

Het blijkt dat voor het verstrekken van persoonsgegevens aan de werkgever een juridische grondslag moet liggen en dat die er niet is. Vanuit de Wet is UWV verplicht de instroomgegevens te publiceren, maar er kan daarbij dus geen goede controlemogelijkheid voor werkgevers worden ingebouwd. De oplossing is nu om de publicatieverplichting in zijn geheel uit de wet te schrappen. Werkgevers kunnen vanaf volgend jaar dus niet meer de resultaten van WGA-preventie vergelijken met hun collega’s. Wij verwachten niet dat er grote protesten zullen uitbreken.