We lazen afgelopen week een interessante uitspraak van de kantonrechter over een verzuimgeval dat eigenlijk geen verzuimgeval was.

We lazen afgelopen week een interessante uitspraak van de kantonrechter over een verzuimgeval dat eigenlijk geen verzuimgeval was.

In deze zaak gaat het over een handelaar in tweedehands fietsen en scooters. Er werkt al sinds jaar en dag een monteur die  vanwege stotteren zo goed als geen mondeling klantcontact heeft. Als de personeelsomvang van de onderneming krimpt, ontstaat volgens de werkgever echter de noodzaak voor een wijziging in de uit te voeren werkzaamheden. Als de werknemer hoort dat hij meer allround werkzaamheden moet verrichten en ook telefonisch klantencontact moet hebben, meldt hij zich ziek vanwege psychische klachten. De werkgever accepteert de ziekmelding niet en vraagt vervolgens een deskundigenoordeel aan. De verzekeringsarts van het UWV concludeert, net als de bedrijfsarts, dat er belemmeringen zijn en dat een arbeidsconflict herstel in de weg staat.

Na een jaar van mediation en gesprekken zijn de partijen niet tot elkaar gekomen. De werkgever neemt een nieuwe bedrijfsarts in de arm en deze stelt vast dat de werknemer  mogelijkheden heeft om te re-integreren. Het UWV wordt weer om een deskundigenoordeel gevraagd en daarbij oordeelt het instituut dat de werkgever passend werk heeft aangeboden. Bij een laatste gesprek geeft de werkgever aan dat de werknemer ook telefonische acquisitie zal moeten plegen. De werknemer geeft aan niet met de re-integratie te kunnen starten, waarna de werkgever de loondoorbetaling opschort. De rechter mag vervolgens vertellen wie er gelijk heeft.

De rechter oordeelt dat de werknemer niet ziek is. Doordat de werkgever het takenpakket heeft verandert is er echter situatieve arbeidsongeschiktheid ontstaan. De werkgever probeert een  organisatorisch probleem - veroorzaakt door het gekrompen personeelsbestand - op te lossen over de band van arbeidsongeschiktheid, (vervolgens) werkweigering en in reactie daarop het niet langer betalen van het loon. De werkgever had tot de conclusie moeten komen dat in de gewijzigde organisatie geen plaats meer was voor de werknemer met zijn stotterprobleem. Vervolgens had een ontslagvergunning bij het UWV gevraagd, of een ontbinding bij de kantonrechter verzocht kunnen worden. Doordat de werkgever is blijven aandringen op het uitvoeren van telefonische werkzaamheden, is de werknemer arbeidsongeschikt geraakt vanwege spanningsklachten, Kortom, de werkgever mag zijn portemonnee gaan trekken.