Eens in de maand neemt onze casemanager Anne Polak ons mee in de wereld van re-integratie. Centraal staat daarbij onze vraag welke financiële besparing ze heeft kunnen realiseren voor de werkgever.

Hallo Anne, jij hebt vast weer een werkgever geholpen met onwillige werknemers?

Nee, ik ben druk geweest om een werkgever te helpen met een onwillige arbeidsongeschiktheidsverzekeraar.

Verklaar je nader..

Als jij het goed vindt wil ik het deze keer graag hebben over de re-integratie van een werkgever zelf, waarbij er eigenlijk alleen sprake is van hooguit een indirecte financiële besparing.

Nou, dat is eigenlijk niet de opzet van deze rubriek, maar je zal wel een goede reden hebben en een onwillige verzekeraar klinkt wel lekker!

Goed, maar enige nuance is op zijn plaats. De verzekeraar was niet zozeer onwillig maar had een meningsverschil met deze ondernemer over de mate van arbeidsongeschiktheid. Zij hebben mij toen gevraagd om de zaak vlot te trekken. Het gaat in deze zaak om een werkgever van eind 40 die een bedrijf heeft opgebouwd dat reclamestands ontwerpt en fabriceert.

Een bedrijf dat wat doet?

Zij maken podia, displays, reclamestands enzovoort die je altijd op beurzen en festivals ziet. De ondernemer is nauw betrokken bij het ontwerpen van de producten, maar ook met de montage ter plaatse. Deze werkzaamheden zijn voor hem problematisch geworden sinds er na een ziekenhuisopname, hij was van zijn fiets gevallen, ook een aandoening in zijn schouder werd ontdekt. Hij heeft zich arbeidsongeschikt moeten melden en is toen de medische molen ingegaan. De beperkingen van zijn schoudergewricht zullen niet meer afnemen. Het is waarschijnlijk wel mogelijk om op termijn een schouderprothese te krijgen. De arbeidsdeskundige van de verzekeraar stelde zich op het standpunt dat, gelet op de mogelijkheid van aanpassing van taken binnen de onderneming, er sprake was van minder dan 25% arbeidsongeschiktheid.

En minder dan 25% arbeidsongeschikt betekent bij de individuele arbeidsongeschiktheidverzekering: geen uitkering. Ondernemer boos, dus is Anne nodig.

Precies. Toen ik haar rapportage doornam vond ik dat de arbeidsdeskundige op zich wel een punt had. De onderneming bood veel mogelijkheden om organisatorisch wat accenten te verleggen. Het pijnpunt was echter dat de ondernemer graag betrokken wilde blijven bij het ontwerpproces, maar na een uurtje achter de laptop verging hij van de pijn. Ook wilde hij graag ‘met de mannen’ kunnen blijven werken aan de opbouw van de stands ter plekke.

Dan moet zo’n vent toch keuzes maken. Het lijkt me niet dat je de kosten op een verzekering kan afwentelen omdat je toevallig geen zin hebt om iets anders dan je oude vertouwde werk te doen.

Zo, het is weer lange halen snel thuis met jou! Natuurlijk moet je keuzes maken, maar deze ondernemer leeft voor z’n vak en haalt met name uit deze onderdelen veel voldoening. Als je daar iets mee kunt dan help je pas echt. Dat is meer waard dan wijzen op taakverschuiving of zelfs komen met een zak geld. Ik ben in gesprek gegaan met de arbeidsdeskundige en we hebben vanuit onze netwerken bekeken waar er mogelijk kansen lagen voor de ondernemer. Om hem te helpen bij het beeldschermwerk is een ergonoom ingeschakeld. Deze is langsgegaan en heeft uitvoerig geadviseerd en gedemonstreerd hoe je met beperkingen aan het schoudergewricht slimmer om kan gaan met beeldschermwerk. Ook bleek dat we een aantal slimme hulpmiddelen konden aanreiken voor de werkzaamheden aan de reclamestands.
Eigenlijk heel simpel opgelost, maar de belangrijkste stap was dat we uit de discussie over het arbeidsongeschiktheidspercentage kwamen. Een uitkering verstrekken was in deze situatie niet in het belang van de verzekeraar maar zeker ook niet in het belang van de klant.

Maar, wat doen we nu met de besparing?

Haha, je hebt gewoon pech deze keer. De besparing zit ditmaal niet op het financiële vlak en eerlijk gezegd geeft het mij toch net zoveel voldoening.

Nou ja, je hebt natuurlijk gelijk. Tot de volgende keer Anne en dan mèt een financiële besparing!