Door alle hosannaberichtgeving over de economie zou je bijna vergeten dat het met de arbeidsmarkt rampzalig gesteld is. Gelukkig legt het ministerie van Sociale Zaken & Werkgelegenheid haar vinger op de zere plek. Zij heeft terecht geconstateerd dat: ‘de bloeiende economie vooral de noodzaak onderstreept om in actie te komen en de onderliggende problemen op de arbeidsmarkt aan te pakken’, einde citaat. De onderliggende problemen waar het ministerie over klaagt, betreffen vrouwen, arbeidsgehandicapten en 55-plussers. Het blijkt dat deze probleemgroepen maar mondjesmaat hun weg richting de werkvloer weten te vinden. Voor vrouwen en arbeidsgehandicapten zijn er inmiddels oplossingen beschikbaar in de vorm van respectievelijk een kenniseconomie en een quotum. Voor de 55-plussers ligt dat anders. Dat ligt overigens geheel aan henzelf. Ik dacht dat afgelopen weekend toen ik mijzelf plotseling in een complete chaos bevond.
De overheid geeft werkgevers de schuld van het feit dat veel 55-plussers geen werk kunnen vinden. Voor deze ene keer is dat niet terecht. 55-plussers hebben namelijk een zelf veroorzaakt imagoprobleem. Compleet onnodig als je het mij vraagt, want senioriteit op zichzelf is een zeer gewaardeerde eigenschap. Zo kunnen onze kinderen bijvoorbeeld niet wachten tot ze zelf bejaard zijn. Zoon nummer één gedraagt zich daar ook naar en komt alleen uit bed -of van de bank- als dat strikt noodzakelijk is, zoon nummer twee spreekt al zijn vriendjes steevast aan met ‘ouwe’ en onze nog nat achter de oren zijnde dochter kletst al sinds mensenheugenis als een oud wijf.
Alle deugden die samenhangen met ouderdom doen 55-plussers teniet, zodra zij plaatsnemen op het zadel van hun elektrische fiets. Totaal verblind door verloren gewaande, doch herwonnen snelheden gaan zij met oogkleppen door het verkeer. Het accugeweld komt tot een hoogtepunt bij het verkeerslicht. Als een motorfiets door een file, kruipen de 55-plussers met hun veel te zware fiets naar het voorste plekje in de rij. Als dat plekje al door een andere nestor bezet is, gaat de nieuwkomer er mopperend naast staan, desnoods aan de verkeerde kant van het fietspad. Bij de drukkere oversteekplaatsen, waar het iets langer wachten is, vormt ook de voetgangersoversteekplaats een geschikte wachtplaats voor de belegen accupedalisten. Uiteindelijk staan zo aan weerszijden van de oversteekplaats twee rijen 55-plussers over de gehele breedte van fietspad en stoep, nerveus te wachten tot het groene licht verschijnt. Ieder weldenkend mens snapt dat het vervolgens ergens, waarschijnlijk in het midden, mis moet gaan. De 55-plussers lijken echter allen te denken dat de ander wel voor hem of haar aan de kant gaat.
Zaterdagochtend zat ikzelf dus middenin een dergelijke woeste grijze massa. Er was geen ontkomen aan; voor, achter, links en rechts van me streden de e-bikers om de beste plekken. Het merkwaardigste van het hele verhaal is, dat ze me zonder uitzondering aankeken met een blik waaruit op te maken viel dat ik me moest schamen om me op juist dit plekje van de planeet te bevinden. Als ik een werkgever was, dan wist ik het wel. Niet vreemd dat de helft van die gasten de WW niet uit komt.
Terwijl ik mijn fiets opraapte en maar weer bij het verkeerslicht ging staan voor een nieuwe poging, bedacht ik een oplossing die volgens mij voor alle partijen werkbaar is. De 55-plussers gaan -zoals SZ&W het wil- eindelijk aan het werk, ze mogen gewoon op hun fiets blijven crossen -zoals ze zelf willen- en de rest van Nederland vindt het niet erg als de elektrische invasie weer eens voordringt bij het verkeerslicht. Hoe ik dat laatste voor elkaar denk te krijgen? Welnu; de 55-plussers gaan gewoon aan het werk als pizzakoerier!