Een stukje fietsen. Halverwege laat het voorspatbord los en klemt zich tussen voorvork en voorwiel. Laatstgenoemde komt meteen tot stilstand. In drie zinnetjes beschreven wat mijn wederhelft vorig weekeinde is overkomen. Het gevolg van het plotseling blokkeren van het voorwiel van de fiets is dat mijn engel, helaas zonder vleugels, over het stuur heen vloog en tot stilstand kwam op de niets meegevende klinkers van onze binnenstad. De voorlopige schade bestaat uit een hersenschudding, nekklachten, een blauw gelaat en een gehavend gebit.

Na bezoeken aan eerste hulp, weekendtandarts, weekendapotheek en reguliere tandarts is de rust redelijk wedergekeerd. Twee weken verplichte rust wel te verstaan. Tussen enerzijds het besef dat het gebeurde op z’n zachtst gezegd vervelend is en anderzijds de gedachte dat het veel slechter had kunnen aflopen, herontdek ik het geluk van Neerlands Werknemerschap.

Tijdens opleidingen en trainingen vertellen wij de verplichte en vrijwillige toehoorders over het wel en wee bij ziekte en arbeidsongeschiktheid. Prominent is de aandacht voor de financiële verplichtingen van de werkgever. Hij betaalt het loon aan zijn werknemers door bij ziekte en sluit voor dit risico wellicht een polis af, naar keuze conventioneel of stop loss. Leuke theorie, waardevolle praktijk.

Een fietsongelukje blijkt een boel ellende met zich mee te brengen. Het is een zegen dat je dan over het al dan niet wegvallen van inkomen niet hoeft na te denken. En eigenlijk denken de meeste werknemers daar ook nooit over na. Een waardevolle, maar soms wellicht ongewaardeerde vanzelfsprekendheid.