Terug naar overzicht
08 juni 2018

En-kwestie: Briljant gevoel

Inschrijven voor onze gratis Digi-kwest nieuwsbrief.

Er gebeuren rare dingen sinds Wouter Koolmees Minister van Sociale Zaken & Werkgelegenheid speelt. Dat komt omdat deze sociaal liberaal een gevoelsmens is. Het gaat bij zijn beleidsvoornemens niet zozeer om de harde feiten, maar om de beleving. In het begin was ik ietwat sceptisch over deze nieuwe wijze van benaderen. Inmiddels moet ik toegeven dat er mooie mogelijkheden in het verschiet liggen. Voor mannen dan.

Koolmees is na een aarzelende start begonnen met het oppakken van het probleemdossier ziekteverzuim. Werkgevers vinden dat zij teveel moeten betalen aan ziekteverzuimende werknemers. Waar iedere andere SZ&W-minister als oplossing geopperd zou hebben om de bovenwettelijke loondoorbetaling te verbieden, pakt gevoelsmens Koolmees het slimmer aan. Hij hoort de klachten aan en denkt: 'ach, het is slechts ‘een gevoel’ van de werkgevers'. Vervolgens halveert hij de maximale loondoorbetalingsperiode van zieke werknemers van mkb-werkgevers. Het gevolg van die maatregel is dat ziekteverzuim voor de mkb-werkgevers veel duurder wordt. Het voelt voor die werkgevers vreemd genoeg  toch als een lastenverlichting en men heeft het gevoel dat er eindelijk naar hun klachten is geluisterd. Briljant.

Zoals u weet pakt Koolmees het bij de WGA-kosten op exact dezelfde wijze aan: de kosten voor werkgevers gaan stijgen, maar hun gevoel is dat het minder wordt. Wij mannen kunnen hier een les uit trekken. We werken meer dan vrouwen, vaak ook op een hogere positie en krijgen daar logischerwijs ook veel meer voor betaald. Vrouwen zien dit merkwaardigerwijs een tikkeltje anders. Zij stellen dat vrouwen bijna net zoveel presteren op de werkvloer, maar driedubbel keer zoveel op de thuisvloer. Tel je werk en huishouden bij elkaar op dan presteert de vrouw volgens het echtgenotesgilde iets wat geen enkele man ooit zal lukken.

Natuurlijk klopt het vrouwelijke verhaal niet. In de Monitor Arbeidsmarkt van minister Koolmees lezen we dat mannen gemiddeld bijna 31 uur betaalde arbeid per week verrichten, terwijl dit bij vrouwen iets meer dan 19 uur is. Daarmee werken mannen bijna 12 uur meer dan vrouwen. Vrouwen besteden op hun beurt bijna 11 uur langer aan zorgtaken. Iedere week heeft de vrouw dus een uur meer vrije tijd dan haar echtgenoot! En dan hebben we het nog niet over de effectiviteit van haar 11 extra zorguren. Want zeg nou zelf, 11 extra uren; de gemiddelde man heeft niet eens 11 uur nodig om het volledige huishouden te doen, boodschappen voor een hele week te halen, zeven diners te bereiden en nog ergens een mantelzorgje te plegen.

Ik stel dus voor dat we de boel om gaan gooien, maar we moeten dat wel slim aanpakken. Op z’n Koolmeesjes zeg maar. De volgende keer als er gemopperd wordt door onze engel gaan we niet hummen van achter onze krant, maar meedoen met de conversatie. We geven haar volmondig gelijk en voegen er ongevraagd aan toe dat het tijd is voor verandering. Vanaf dan worden de rollen omgedraaid: de vrouw gaat 12 uur meer werken. Wij dan natuurlijk 12 uur minder, maar krijgen wel die 11 extra zorguren erbij, waarvan we effectief ongeveer de helft nodig zullen hebben. Het gevolg is dat de vrouw blij is, meer werkt, denkt meer vrije tijd te hebben en uiteraard haar man zeer dankbaar is. Wij daarnaast werken veel minder, hebben veel meer vrije tijd en zijn vanzelfsprekend ook heel blij voor- en met onze blije echtgenotes. Briljant. Minister Koolmees, bedankt!