De premies van de Werkhervattingskas zijn bekend! Hoera, het hoogtepunt van het jaar voor de inkomensadviseur! Nou ja, eigenlijk is de spanning vooraf het leukste. Al helemaal wanneer blijkt dat de bekendmaking inhoudt dat alles bij het oude blijft. In feite bestaat het hoogtepunt dus louter uit voorpret, waarna het alleen maar minder kan worden. Vreemd genoeg is dat exact hetzelfde als ik vorige maand over de vakantie dacht, toen ik achter een stampvoetende mevrouw Vluggen richting onze gezinsauto sjokte.

Het jaarlijkse hoogtepunt van het harmonieuze gezinnetje Vluggen is zonder twijfel de zomervakantie. Nou ja, eigenlijk alleen de voorpret dus; de uitwerking laat meestal te wensen over. Zo ook dit jaar, waarbij de voorpret bij enkele gezinsleden nog was toegenomen aangezien zoon nr. 1 voor het eerst niet meeging. Hij wilde liever met andere hormoongestuurden naar een of ander strandoord om ‘mokerhard shotjes te tikken en chicks te fixen’ einde citaat. Vanzelfsprekend hadden mevrouw Vluggen en ik een meer culturele invulling van het zomerreces in gedachten. We zijn daarom naar de Belgische Ardennen gegaan. U weet wel; met grotten en kano’s.

Allereerst wil ik hier het grote succes van de vakantie met u delen. Ondanks enkele foute, door mevrouw Vluggen geadviseerde afslagen, zijn zij en ik zonder noemenswaardige woordenwisseling bij onze accommodatie aangekomen. Verder waren de grotten een enorm succes. Alleen al omdat het de enige plek was waar nog een beetje verkoeling gevonden kon worden tijdens de hittegolf, die afgelopen zomer de Ardennen zeker niet links liet liggen. Nu waren onze kleine avonturiers na enkele ondergrondse belevingen de grotten helaas wel beu gezien de sterk gereduceerde Wifi-kwaliteit aldaar. Kortom het was tijd voor bovengrondse voortzetting van de gezinsactiviteit. We gingen daarom voorzien van zwembroek en de nodige voorpret op zoek naar een kanoverhuurbedrijf.

Toen ook het elfde verhuurbedrijf aangaf dat kanoën niet mogelijk was in verband met een te lage waterstand, besloten we even uit te rusten en te genieten van de lokale gastronomische specialiteit. De eigenaresse van de frietkot vroeg of ik ook mayonaise op de frieten wenste en niet gehinderd door enige kennis van zaken knikte ik vol enthousiasme in haar richting. Langs haar sigaret zuchtend, slofte de dame in kwestie naar een enorme emmer met donkergele inhoud. Met een uit de kluiten gewassen pollepel begon ze in het goedje te roeren dat daardoor steeds lichter van kleur werd en merkwaardige klontjes ontwikkelde. Uiteindelijk mikte ze een flinke plens van het goedje dat door moest gaan voor mayonaise op onze patatten. Het smaakte allemaal wonderwel en ook het bakje van mevrouw Vluggen, die het culinaire avontuur aan zich voorbij liet gaan, schoof ik met plezier naar binnen.

Het geluk was nog niet ten einde. De plaatselijke VVV wist ons te vertellen dat er zich vlakbij een stuwmeer bevond waar wel degelijk gekanood kon worden. Dat werd dan ook door velen gedaan en ondanks dat er door de gigantische peddelpopulatie bijna geen wateroppervlak meer zichtbaar was, besloten we toch twee tweepersoonskano’s te huren. De huur en de astronomische borgsom werden voldaan door mevrouw Vluggen en het reçuutje werd aan mij toevertrouwd. Samen met zoon nr. twee gleed ik soepeltjes het stuwmeer in. Dat kon van mevrouw Vluggen en dochterlief niet gezegd worden.

De mooiste dames uit mijn leven speelden allebei voor kanokapitein en dat had merkwaardige gevolgen. Allereerst besloten ze gelijktijdig het vaartuig in te stappen. Hoewel die actie zorgde voor de nodige verkoeling, kwamen de dames toch enigszins oververhit boven water. Geholpen door een jongeman van de kanoverhuur lukte het de matroosjes uiteindelijk wel om het meer te betreden. Meer vooruitgang zat er echter niet in, omdat zowel mevrouw Vluggen als dochter drijfgraag vonden dat ze aan het roer stonden. Het gevolg was dat de kano geduldig rondjes draaide terwijl de dames elkaar instructies toeschreeuwden. Dat zoon nr. twee en ondergetekende de situatie als vrij komisch inschatten en daar de nodige uiting aan gaven, maakte de sfeer in de andere kano er niet beter op.

Nu had ik duidelijk te vroeg gelachen, want midden op het meer bleken de patatten en vooral de klontmayo mijn darmstelsel bereikt te hebben. Die ging daar duidelijk niet mee akkoord. Terwijl ik kermend het gepeddel staakte en naar mijn buik greep, sloeg zoon nr. twee alarm. Tussen alle waterrecreanten door probeerde hij naar mevrouw Vluggen de boodschap te gillen dat papa heel nodig naar de wc moest. De veelvuldig aanwezige Nederlandse kanocollega’s gingen er eens goed voor zitten. Dat maakte het voor mij onmogelijk om met een onschuldig gezicht het water in te zakken, mijn darmen gelijk te geven en de kano van alternatieve straalaandrijving te voorzien. Uitzitten was dus het devies, terwijl zoon nr. twee de armpjes uit zijn lijf peddelde om zijn vader naar de kade en dichtstbijzijnde toilet te brengen. Met samengeknepen billen pinguïn-de ik in volle vaart mijn verlossing tegemoet. Hoewel ik net op tijd was, bleek de opluchting van korte duur. Er bleek helaas geen slot in de wc-deur te zitten. Terwijl ik met mijn ene hand de deurklink angstvallig vastklemde, zocht ik met mijn andere hand tevergeefs naar wc-papier in de compleet lege rolhouder.

Uiteindelijk bleek het enige wat voor toiletpapier door kon gaan het reçuutje van het kanoverhuurbedrijf te zijn. Het voldeed wonderwel en verlost van alle niet gewenste materie stapte ik enkele minuten later monter het zonlicht tegemoet. Bij het verhuurbedrijf stond mevrouw Vluggen driftig te wenken. Ze moest de reçu overleggen want anders kreeg ze haar borgsom niet terug.